Όπως ξέρετε σπανίως γράφω για θέματα πολιτικού περιεχομένου αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτήν την κρίσιμη ώρα λίγα πράγματα για την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, όπως τουλάχιστο τα αντιλαμβάνομαι εγώ, μήπως και μπορέσω να βοηθήσω όσους με διαβάζουν να καταλάβουν τι συμβαίνει: μήπως γλυτώσουμε την καταστροφή.
Η Ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείται από πολιτικούς που αρέσκονται στα ψέματα και ψηφοφόρους που τους αρέσει να τα καταπίνουν αμάσητα, ενώ το δόγμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι αναμφισβήτητα ο άκρατος κρατισμός.
Η κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το 2004 εν μέσω σκανδάλων των προηγούμενων την διακυβέρνηση με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους. Με τους διορισμούς, την κακοδιαχείριση και τα τρικ Αλογοσκούφη που θεωρούσε την Ελληνική οικονομία θωρακισμένη (πχ. αυθαίρετη αύξηση του ΑΕΠ με μία υπογραφή λόγω μαύρης οικονομίας, πορνείας, κτλ., για να μπορέσουν να δανειστούν επιπλέον του ορίου) πολύ γρήγορα έχασε την μπάλα και ανέβασε το χρέος και το έλλειμμα σε δυσθεώρητα ύψη. Αν θυμάμαι καλά, στον προϋπολογισμό εισπράτταμε χοντρικά 50 δις και ξοδεύαμε πάνω από 70. Ο Καραμανλής κατάλαβε που πάει το πράγμα και το 2009 έριξε λευκή πετσέτα και πέρασε την καυτή πατάτα στους επόμενους, την κυβέρνηση Παπανδρέου που εκλέχτηκε παραπλανώντας τον κόσμο με το περίφημο "Λεφτά Υπάρχουν". Φυσικά λεφτά δεν υπήρχαν έτσι οδηγηθήκαμε το 2010 στο ΔΝΤ και στο μνημόνιο #1.
Το Μνημόνιο #1 αντιμετωπίστηκε από όλους σαν ένα κακόγουστο αστείο, ασχέτως εάν στο μεγαλύτερο μέρος του δεν εφαρμόστηκε. Η προτροπή από την Τρόικα για 1/3 φόροι, 2/3 επιλεκτικές περικοπές εύκολα αντιστράφηκε σοσια-ληστρικά σε 2/3 φόροι, 1/3 οριζόντιες περικοπές, από ένα σύστημα του οποίου πρωταρχικός στόχος ήταν να αυτοπροστατεύσει τα συμφέροντα του, την πελατεία του, το μεγάλο κράτος. Αυτό σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά αισιόδοξους στόχους (ξεκάθαρο λάθος της Τρόικας) και την μεγάλη εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από το κράτος επέφερε τους +1εκ ανέργους, τα λουκέτα, τις αυτοκτονίες.
Αυτό με παρότρυνε το 2011 να γράψω την την άποψη μου εδώ (Το Τέλος του Κόσμου όπως τον Γνωρίζουμε) όπου ασκούσα κριτική και εξηγούσα ότι "η Ελλάδα χρειάζεται μία φιλελεύθερη στρατηγική για να βγει από το τέλμα, και όχι ευχολόγια τύπου Ζάπειου ΙΙ. Η φορολογία και οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να μειωθούν, αλλά το πιο σημαντικό είναι να γίνει αυτό που σχεδόν όλοι οι πολιτικοί φοβούνται να πουν και τρέμουν να κάνουν: να μειωθεί σημαντικά το μέγεθος και η επιρροή του Δημοσίου."
Φυσικά οι ευχές μου δεν εισακούστηκαν και ένα χρόνο μετά η χώρα ήταν πάλι σε κρίση. Το 2012 πριν τις εκλογές που ανέδειξαν την συγκυβέρνηση Σαμαρά έγραψα την άποψή μου εδώ (Το Τέλος του Κόσμου όπως τον Γνωρίζουμε #2), όπου καυτηρίαζα την παροχολογία των αντιμνημονιακών κομμάτων (και μη) που είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, καθώς όπως φαίνεται Λεφτά Υπήρχαν Ακόμη είτε:
Παρόλο που η κατάσταση της οικονομίας είχε ήδη αρχίσει να βελτιώνεται σημαντικά και το μεγαλύτερο μέρος της διόρθωσης και των μέτρων είχε πραγματοποιηθεί, η συγκυβέρνηση Σαμαρά πανικοβάλλεται λόγω διαφαινόμενης αποτυχίας εκλογής προέδρου και κάνει μία εντυπωσιακή λαϊκίστικη στροφή με τον ανασχηματισμό και την τοποθέτηση απολύτως ακατάλληλων ανθρώπων σε καίριες θέσεις. Το σωστό που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις προτού φτάσουμε καν στο email Χαρδούβελη και να χάσει τις επόμενες εκλογές. Αντίθετα, αφήνει τα πράγματα στον αυτόματα πιλότο με σκοπό να παγιδεύσει τον επόμενο ή να εκβιάσει καλύτερη μεταχείριση από την τρόικα ελέω επέλασης του αντιμνημονιακού Τσίπρα.
Για άλλη μια φορά η τρόικα δεν μασάει και αφήνει τον Σαμαρά εκτεθειμένο θέλοντας να διαπραγματευτεί με τον προβλεπόμενο νικητή των εκλογών, τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκλέγεται πανηγυρικά με 36.34% υποσχόμενος κάποια πράγματα που ακούγονται ενδιαφέροντα στους δανειστές (κυνήγι φοροφυγάδων και πλουσίων, κατάργηση ολιγοπωλίων, μεταρρυθμίσεις) υποσχόμενος όμως και μία σειρά από απίστευτα πράγματα, τα οποία ακούγονται υπέροχα στα αυτιά του αγανακτισμένου κόσμου, αλλά φυσικά είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν δεδομένης της οικονομικής συγκυρίας: κατάργηση ΕΝΦΙΑ, σκίσιμο μνημονίου, κατώτατος μισθός, αφορολόγητο, κτλ.
Η φαινομενικά αριστοτεχνική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο με την υπόσχεση για διατήρηση της χώρας στο Ευρώ πείθει ένα μεγάλο μέρος ψηφοφόρων ταλαιπωρημένων από 5 χρόνια λιτότητας που παρότι καταλαβαίνει το άτοπο των υποσχέσεων, παρόλα αυτά ψηφίζει με την λογική του "πόσο χειρότερος μπορεί να είναι αυτός από τους άλλους".
Είμαι σίγουρος ότι η επιλογή ενός κατεξοχήν κρατιστή και συνυπεύθυνου για την κατάντια της χώρας ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, θα καταγραφεί στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας σαν μία από τις μεγαλύτερες ειρωνείες της τύχης της σύγχρονής Ελλάδας. Καταστράφηκε η Ελλάδα για να βγει πρόεδρος ο Πάκης.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αποδεικνύεται εκ' του αποτελέσματος η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης συγκεντρώνοντας ένα συνονθύλευμα φαινομενικά αντικρουόμενων απόψεων και εκπροσώπων της παλαβής αριστεράς, του πρώην ΠΑΣΟΚ και Εθνικιστών. Το στοιχείο που τους ενώνει: ο Κρατισμός.
Στους 5 μήνες διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαθιστά σε καίριες θέσεις απροκάλυπτα τον κομματικό του μηχανισμό και επιδίδεται σε τακτικές προπαγάνδας με καίριο μέλημα των έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και την πραγματοποίηση κινήσεων εντυπωσιασμού (ΕΡΤ, καθαρίστριες) αδιαφορώντας πλήρως για την κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας, την συνέχεια του κράτους και τον ιδιωτικό τομέα. Η έλλειψη εμπειρίας διοίκησης είναι προφανής καθώς το κράτος δυσλειτουργεί και η συλλογή εσόδων καθυστερεί. Μόνη τους έγνοια η αντιστροφή ακόμα και των ευρύτερα αποδεκτών μεταρρυθμίσεων όπως οι αλλαγές στην παιδεία. Σοβαρά θέματα όπως το μεταναστευτικό βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Οι τακτικές εκφοβισμού προς την αντιπολίτευση και κάθε αντιφρονούντα και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, με δημιουργία επιτροπών που θυμίζουν στρατοδικεία. Το θράσος και η έλλειψη σεβασμού της Προέδρου της Βουλής είναι άκρως προσβλητικό για τον θεσμικό ρόλο που της ανατέθηκε και επικίνδυνο για το πολίτευμα.
Η διαπραγμάτευση αποδεικνύεται κανονική παρωδία ενώ οι δηλώσεις των μελών της κυβέρνησης είναι συνεχείς, αντιφατικές και αντικρουόμενες. Για 3 μήνες η ομάδα Βαρουφάκη δουλεύει τον κόσμο εκατέρωθεν εκνευρίζοντας τους εταίρους με δημιουργική ασάφεια, επιφέροντας πρακτικά μηδενική πρόοδος στις διαπραγματεύσεις καθώς μέλη της κυβέρνησης παραπληροφορούν και υπνωτίζουν τον κόσμο υποστηρίζοντας επανειλημμένα και ψευδώς ότι μία συμφωνία είναι πολύ κοντά, ενώ το κράτος προκειμένου να πληρώνει τις δόσεις κάνει στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας ταυτόχρονα κάθε ρανίδα ρευστότητας και αναγκάζοντας ταμεία και δημόσιους οργανισμούς να παραδώσουν τα ρευστά τους, με την απίστευτη δικαιολογία που μόνο ένα απολυταρχικό καθεστώς θα μπορούσε να επινοήσει, αυτή των καλύτερων αποδόσεων στην ΤτΕ.
Αφού έχει χαθεί σκόπιμα πολύτιμος χρόνος και η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας έχει αποδυναμωθεί, η ομάδα Τσακαλώτου αναλαμβάνει (φαινομενικά) τις διαπραγματεύσεις, προκειμένου να ξεκολλήσει η διαδικασία. Το κείμενο της συμφωνίας που αποκαλύπτεται προς το (θεωρητικό) τέλος την διαπραγμάτευσης, καθαρά έμπνευσης της κυβέρνησης αφού η κυβέρνηση προτείνει τα μέτρα και η τρόικα εγκρίνει ή όχι, είναι άκρως υφεσιακό με ένα μπαράζ νέων φόρων στην παραγωγική οικονομία (97% φόροι, 3% περικοπές), στις επιχειρήσεις, και προστατευτικό για την συνήθη πελατεία τους.
Αν θεωρήσουμε ότι η σκληρή διαπραγμάτευση θα οδηγούσε σε κάποιο καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα, αυτό ακυρώθηκε πλήρως από την καταστροφή της εξαιρετικά εύθραυστης πραγματικής οικονομίας τους 5 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται πλέον φανερό ότι η απουσία συμφωνίας δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα της διαπραγματευτικής ομάδας και την έλλειψη συναίνεσης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ακολούθησε αυτή την παρελκυστική τακτική προκειμένου να μην επιτευχθεί απολύτως καμία συμφωνία.
Η ύπαρξη οργανωμένου πλάνου εξόδου της χώρας από το Ευρώ, την αποκοπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την εγκαθίδρυση απολυταρχικού καθεστώτος αποτελεί πλέον υπαρκτή πιθανότητα.
Και ενώ μέχρι πρόσφατα θα βάζαμε αυτό το σενάριο στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας, η εσκεμμένη κατάρρευση των διαπραγματεύσεων από την πλευρά της κυβέρνησης το μοιραίο βράδυ της Παρασκευής 26 Ιουνίου και η ανακοίνωση/απειλή του δημοψηφίσματος την χειρότερη στιγμή μετά από 4 μήνες διαπραγμάτευσης αναδεικνύει τον δόλο του εγχειρήματος. Ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει τους προηγούμενους μήνες με την χώρα ακόμα στα πόδια της και όχι στο καναβάτσο.
Το κλείσιμο των τραπεζών και η επιβολή capital-controls, δεν ήταν σε καμία περίπτωση ατύχημα και δεν προκλήθηκε από τους δανειστές. Ήταν απολύτως αναμενόμενη αντίδραση της ΕΚΤ ακόμα και για τον πιο ανίδεο οικονομολόγο, πόσο μάλλον για την κυβέρνηση. Η απώλεια εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα και η κατάργηση των κεφαλαιακών ελέγχων στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν χρόνια να αντιστραφούν. Είναι ψέματα να υπονοούν ότι αν ο κόσμος ενδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα οι τράπεζες θα ανοίξουν και όλα θα είναι όπως πριν.
Η κυβέρνηση προκάλεσε εν γνώση της ανυπολόγιστη και σχεδόν μη αναστρέψιμη ζημιά στην διεθνή υπόληψη και την ασθμαίνουσα οικονομία της χώρας. Όλα αυτά την στιγμή που κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης εγγυόντουσαν ακριβώς το αντίθετο.
Μοιάζει απίθανο αλλά όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι το δημοψήφισμα παρωδία είναι το τελευταίο μέρος του καταστροφικό σχεδίου των ανθρώπων που ο Ελληνικό λαός εμπιστεύθηκε την τύχη της χώρας.
Και αυτό γιατί στο σημείο που έχουμε φτάσει πιθανά να μην έχει πλέον σημασία ούτε το "Ναι" ούτε το "Όχι". Εξηγούμαι:
Από όπου και να το πιάσεις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας εσωτερικά και εξωτερικά και είναι καταστροφική για την χώρα. Έχουν πει ξεκάθαρα ψέματα στον Ελληνικό λαό και έχουν αυτοαναιρεθεί πολλάκις. Την στιγμή που όλη η υφήλιος εργάζεται στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης και όλα τα πρώην ανατολικά κράτη έχουν κάνει στροφή προς τον ρεαλισμό και τον καπιταλισμό, σκοπός της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η εκ' των πραγμάτων απομόνωση της Ελλάδας και η εγκαθίδρυση μίας σοσιαλιστικής ουτοπίας, του τελευταίου Σοβιετικού Μπανανιστάν όπου θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Όπως είναι γνωστό όμως ο Σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά των άλλων.
Η πραγματοποίηση ουσιαστικών αλλαγών που θα κάνουν την Ελλάδα μία κανονική Ευρωπαϊκή χώρα δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, αυτούς και όλους τους άλλους κρατιστές που καταστρέψανε την χώρα μετά την μεταπολίτευση. Εν έτει 2015 ακόμα συζητάμε για τα αυτονόητα:
Το "Ναι" στο δημοψήφισμα δείχνει για την ώρα η μόνη επιλογή που δίνει κάποια ελπίδα για έξοδο από το αδιέξοδο. Από μόνο του δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για να γλυτώσει η χώρα τον κίνδυνο, αλλά δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να γίνει αυτήν την στιγμή, εκτός από την αυτόβουλη παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να προκηρυχτούν εκλογές. Όπως είπε κάποιος έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ πολύ επώδυνων λύσεων, να κόψουμε το ένα μας χέρι ή το κεφάλι μας.
Είναι σημαντικό οι δημοκρατικές δυνάμεις τις χώρας να συνεργαστούν και να καταλήξουμε σύντομα σε μία συμφωνία στο λίγο χρόνο που απομένει προτού προκληθεί ανεπανόρθωτη και ολικά μη αντιστρέψιμη ζημία. Είναι κρίμα να χαθούν χρόνια στερήσεων και προσπαθειών και να φύγει η Ελλάδα από τον φυσικό της Ευρωπαϊκό χώρο, μόνη χωρίς κανέναν σύμμαχο πέρα παλαβών αποτυχημένων απολυταρχικών καθεστώτων (Βενεζουέλα) των οποίων οι δηλώσεις δεν κοστίζουν τίποτα.
Αμέσως μετά πρέπει να επικεντρωθούμε:
Ο καθένας οφείλει να ψάξει, να βρει και να απαντήσει στον εαυτό του ειλικρινά τι σημαίνει το Όχι, ποια θα είναι η επόμενη μέρα και ποιες οι συνέπειές για τον ίδιο και την οικογένειά του. Το να αυτοκτονήσουμε ομαδικώς (Π*υτάνα Όλα) επειδή δεν βλέπουμε εναλλακτική δεν είναι λύση. Την λύση εμείς οι ίδιοι θα την δημιουργήσουμε, αλλά πρέπει όλοι να αλλάξουμε.
Πρέπει να σταματήσει ο διχασμός και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Εύχομαι το καλύτερο.
Δ.Α.
Η Ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχείται από πολιτικούς που αρέσκονται στα ψέματα και ψηφοφόρους που τους αρέσει να τα καταπίνουν αμάσητα, ενώ το δόγμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι αναμφισβήτητα ο άκρατος κρατισμός.
Η κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το 2004 εν μέσω σκανδάλων των προηγούμενων την διακυβέρνηση με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους. Με τους διορισμούς, την κακοδιαχείριση και τα τρικ Αλογοσκούφη που θεωρούσε την Ελληνική οικονομία θωρακισμένη (πχ. αυθαίρετη αύξηση του ΑΕΠ με μία υπογραφή λόγω μαύρης οικονομίας, πορνείας, κτλ., για να μπορέσουν να δανειστούν επιπλέον του ορίου) πολύ γρήγορα έχασε την μπάλα και ανέβασε το χρέος και το έλλειμμα σε δυσθεώρητα ύψη. Αν θυμάμαι καλά, στον προϋπολογισμό εισπράτταμε χοντρικά 50 δις και ξοδεύαμε πάνω από 70. Ο Καραμανλής κατάλαβε που πάει το πράγμα και το 2009 έριξε λευκή πετσέτα και πέρασε την καυτή πατάτα στους επόμενους, την κυβέρνηση Παπανδρέου που εκλέχτηκε παραπλανώντας τον κόσμο με το περίφημο "Λεφτά Υπάρχουν". Φυσικά λεφτά δεν υπήρχαν έτσι οδηγηθήκαμε το 2010 στο ΔΝΤ και στο μνημόνιο #1.
Το Μνημόνιο #1 αντιμετωπίστηκε από όλους σαν ένα κακόγουστο αστείο, ασχέτως εάν στο μεγαλύτερο μέρος του δεν εφαρμόστηκε. Η προτροπή από την Τρόικα για 1/3 φόροι, 2/3 επιλεκτικές περικοπές εύκολα αντιστράφηκε σοσια-ληστρικά σε 2/3 φόροι, 1/3 οριζόντιες περικοπές, από ένα σύστημα του οποίου πρωταρχικός στόχος ήταν να αυτοπροστατεύσει τα συμφέροντα του, την πελατεία του, το μεγάλο κράτος. Αυτό σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά αισιόδοξους στόχους (ξεκάθαρο λάθος της Τρόικας) και την μεγάλη εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από το κράτος επέφερε τους +1εκ ανέργους, τα λουκέτα, τις αυτοκτονίες.
Αυτό με παρότρυνε το 2011 να γράψω την την άποψη μου εδώ (Το Τέλος του Κόσμου όπως τον Γνωρίζουμε) όπου ασκούσα κριτική και εξηγούσα ότι "η Ελλάδα χρειάζεται μία φιλελεύθερη στρατηγική για να βγει από το τέλμα, και όχι ευχολόγια τύπου Ζάπειου ΙΙ. Η φορολογία και οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να μειωθούν, αλλά το πιο σημαντικό είναι να γίνει αυτό που σχεδόν όλοι οι πολιτικοί φοβούνται να πουν και τρέμουν να κάνουν: να μειωθεί σημαντικά το μέγεθος και η επιρροή του Δημοσίου."
Φυσικά οι ευχές μου δεν εισακούστηκαν και ένα χρόνο μετά η χώρα ήταν πάλι σε κρίση. Το 2012 πριν τις εκλογές που ανέδειξαν την συγκυβέρνηση Σαμαρά έγραψα την άποψή μου εδώ (Το Τέλος του Κόσμου όπως τον Γνωρίζουμε #2), όπου καυτηρίαζα την παροχολογία των αντιμνημονιακών κομμάτων (και μη) που είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, καθώς όπως φαίνεται Λεφτά Υπήρχαν Ακόμη είτε:
- σε απίθανα μέρη (πετρέλαια, ορυκτά, αέρια, μετοχές Ανατολής, κτλ.).
- στο μεγάλο Κεφάλαιο, στην Ελβετία, στα ταμεία του ΟΠΑΠ, σε άγνωστα ισοδύναμα μέτρα.
- σε εκβιασμούς των Ευρωπαίων εταίρων μας περί αμοιβαίας καταστροφής
- στα εκτυπωτήρια μελλοντικών Δραχμών του Ελληνικού Κράτους.
- κατέβασε το επίπεδο χρέους από αστρονομικά ύψη σε οριακά εξυπηρετήσιμα (ή όχι;)
- μετέτρεψε το χρέος από ιδιωτικό σε κατεξοχήν κρατικό/επίσημο, κάτω από Αγγλικό δίκαιο
- αποστείρωσε τον Ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα από τα Ελληνικά τοξικά ομόλογα
- κέρδισε περισσότερο χρόνο για την Ευρωζώνη
Β) Επιλέγουμε αντιευρωπαϊκά κόμματα, αποκηρύσσουμε το Μνημόνιο, δείχνουμε στην Ευρώπη το μεσαίο δάκτυλο και προσευχόμαστε. Γιατί το τί θα γίνει από εκεί και έπειτα, κανείς μα κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να εγγυηθεί (και όποιος το κάνει ψεύδεται).Fast forward 2 χρόνια μετά το καλοκαίρι του 2014 όπου με νωπή πλέον και την εμπειρία της Κύπρου (bail-in / capital controls) και το κακό που της προκάλεσε για άλλη μία φορά η "μαμά Ελλάδα" με τα τοξικά της ομόλογα, πάμε σε Ευρωεκλογές όπου ο Σύριζα επικρατεί με 26,60% λόγω της αγανάκτησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας από την λιτότητα.
Κάπου εκεί τελειώνει και το Ευρωπαϊκό όνειρο για την Ελλάδα. Και πολύ κράτησε κάποιοι θα πουν. Ίσως να έχουν δίκιο, γιατί εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε! Δραχμή και πάλι δραχμή θα αναφωνήσουν πολλοί με ανακούφιση. Και πληθωρισμός βέβαια. Και μαύρο χρήμα. Και πολιτικό χρήμα. Και συνδικάτα. Και διαπλοκή. Και φοροδιαφυγή. Και κλειστά επαγγέλματα. Και ρουσφέτια. Και φακελάκια. Και αναξιοκρατία. Και γραφειοκρατία. Και γρηγορόσημα. Και αγγελιόσημα. Και ευγενή ταμεία. Και τσολιαδάκια στην Ακρόπολη. Και συρτάκι για τους Γερμανούς που θα κάνουν επιτέλους φτηνές διακοπές στην Ελλάδα. Και γλύψιμο στους Εφοπλιστές που θα παρακαλάμε να φέρουν κανένα δολάριο συνάλλαγμα στην χώρα. Και εθνικιστικές κορώνες από τους πολιτικούς/τσιφλικάδες με τα 50 ακίνητα και τα εκατομμύρια ευρώ καταθέσεων. Και, και και...
- Β1) Οι πιο γενναίοι πιστεύουν ότι ο εκβιασμός θα πιάσει. Υπό τον φόβο ενός ντόμινο καταρρεύσεων στις άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν και θα μας απαλλάξουν από τον ζυγό του Μνημονίου. Θα τους χορέψουμε στο ταψί κοινώς γιατί εμείς είμαστε μάγκες. Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω. Μπορεί και να πιάσει, ποιος ξέρει;. Βέβαια το πιο πιθανό είναι ότι οι δανειστές μας δεν θα μασήσουν και αργά ή γρήγορα θα φροντίσουν ώστε...
- Β2) Η κάνουλα του δανεισμού να κλείσει. Η λιγοστή ρευστότητα θα στερέψει και ακριβώς επειδή ο εφιάλτης αδυναμίας πληρωμών μισθών/συντάξεων θα γίνει πραγματικότητα η Ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, τη δέσμευση καταθέσεων, κτλ. Τα σενάρια τύπου Αργεντινής θα ξετυλιχτούν μπροστά στα μάτια μας, μόνο που εμείς δεν θα είμαστε απλοί θεατές, αλλά πρωταγωνιστές. Έτσι απλά.
Ασχέτως σεναρίου, αυτό που δεν εξηγούν επαρκώς οι πολιτικοί μας και που δείχνει να μην θέλει να καταλάβει η Ελληνική κοινωνία είναι η βεβαιότητα ότι θα γίνουμε φτωχότεροι. H φορολογία θα αυξηθεί εφόσον θα καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές. Οι φόροι στα ακίνητα θα παραμείνουν, απλά θα αλλάξουν όνομα. Οι συντάξεις θα μειωθούν και άλλο γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει σάλιο. Οι μισθοί θα μειωθούν λίγο ακόμα μέχρι να αποκατασταθεί η περιβόητη ανταγωνιστικότητα και να μπορέσουμε να εξάγουμε σε ικανοποιητικό επίπεδο. Δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν. Οι κοινωνικές μεταβιβάσεις θα μειωθούν. Και το αρνητικό σπιράλ θα συνεχιστεί 1-2 χρόνια ακόμα μέχρι να αναστραφεί η πορεία των πραγμάτων.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, μαγικές λύσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν. Στο κακό σενάριο Α τα πράγματα είναι περισσότερο ομαλά και ελεγχόμενα. Στο καταστροφικό σενάριο Β απρόβλεπτα ίσως και επικίνδυνα. Τρίτος δρόμος δεν νομίζω να υπάρχει.
Παρόλο που η κατάσταση της οικονομίας είχε ήδη αρχίσει να βελτιώνεται σημαντικά και το μεγαλύτερο μέρος της διόρθωσης και των μέτρων είχε πραγματοποιηθεί, η συγκυβέρνηση Σαμαρά πανικοβάλλεται λόγω διαφαινόμενης αποτυχίας εκλογής προέδρου και κάνει μία εντυπωσιακή λαϊκίστικη στροφή με τον ανασχηματισμό και την τοποθέτηση απολύτως ακατάλληλων ανθρώπων σε καίριες θέσεις. Το σωστό που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις προτού φτάσουμε καν στο email Χαρδούβελη και να χάσει τις επόμενες εκλογές. Αντίθετα, αφήνει τα πράγματα στον αυτόματα πιλότο με σκοπό να παγιδεύσει τον επόμενο ή να εκβιάσει καλύτερη μεταχείριση από την τρόικα ελέω επέλασης του αντιμνημονιακού Τσίπρα.
Για άλλη μια φορά η τρόικα δεν μασάει και αφήνει τον Σαμαρά εκτεθειμένο θέλοντας να διαπραγματευτεί με τον προβλεπόμενο νικητή των εκλογών, τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκλέγεται πανηγυρικά με 36.34% υποσχόμενος κάποια πράγματα που ακούγονται ενδιαφέροντα στους δανειστές (κυνήγι φοροφυγάδων και πλουσίων, κατάργηση ολιγοπωλίων, μεταρρυθμίσεις) υποσχόμενος όμως και μία σειρά από απίστευτα πράγματα, τα οποία ακούγονται υπέροχα στα αυτιά του αγανακτισμένου κόσμου, αλλά φυσικά είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν δεδομένης της οικονομικής συγκυρίας: κατάργηση ΕΝΦΙΑ, σκίσιμο μνημονίου, κατώτατος μισθός, αφορολόγητο, κτλ.
Η φαινομενικά αριστοτεχνική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο με την υπόσχεση για διατήρηση της χώρας στο Ευρώ πείθει ένα μεγάλο μέρος ψηφοφόρων ταλαιπωρημένων από 5 χρόνια λιτότητας που παρότι καταλαβαίνει το άτοπο των υποσχέσεων, παρόλα αυτά ψηφίζει με την λογική του "πόσο χειρότερος μπορεί να είναι αυτός από τους άλλους".
Είμαι σίγουρος ότι η επιλογή ενός κατεξοχήν κρατιστή και συνυπεύθυνου για την κατάντια της χώρας ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, θα καταγραφεί στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας σαν μία από τις μεγαλύτερες ειρωνείες της τύχης της σύγχρονής Ελλάδας. Καταστράφηκε η Ελλάδα για να βγει πρόεδρος ο Πάκης.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αποδεικνύεται εκ' του αποτελέσματος η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης συγκεντρώνοντας ένα συνονθύλευμα φαινομενικά αντικρουόμενων απόψεων και εκπροσώπων της παλαβής αριστεράς, του πρώην ΠΑΣΟΚ και Εθνικιστών. Το στοιχείο που τους ενώνει: ο Κρατισμός.
Στους 5 μήνες διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαθιστά σε καίριες θέσεις απροκάλυπτα τον κομματικό του μηχανισμό και επιδίδεται σε τακτικές προπαγάνδας με καίριο μέλημα των έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και την πραγματοποίηση κινήσεων εντυπωσιασμού (ΕΡΤ, καθαρίστριες) αδιαφορώντας πλήρως για την κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας, την συνέχεια του κράτους και τον ιδιωτικό τομέα. Η έλλειψη εμπειρίας διοίκησης είναι προφανής καθώς το κράτος δυσλειτουργεί και η συλλογή εσόδων καθυστερεί. Μόνη τους έγνοια η αντιστροφή ακόμα και των ευρύτερα αποδεκτών μεταρρυθμίσεων όπως οι αλλαγές στην παιδεία. Σοβαρά θέματα όπως το μεταναστευτικό βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Οι τακτικές εκφοβισμού προς την αντιπολίτευση και κάθε αντιφρονούντα και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, με δημιουργία επιτροπών που θυμίζουν στρατοδικεία. Το θράσος και η έλλειψη σεβασμού της Προέδρου της Βουλής είναι άκρως προσβλητικό για τον θεσμικό ρόλο που της ανατέθηκε και επικίνδυνο για το πολίτευμα.
Η διαπραγμάτευση αποδεικνύεται κανονική παρωδία ενώ οι δηλώσεις των μελών της κυβέρνησης είναι συνεχείς, αντιφατικές και αντικρουόμενες. Για 3 μήνες η ομάδα Βαρουφάκη δουλεύει τον κόσμο εκατέρωθεν εκνευρίζοντας τους εταίρους με δημιουργική ασάφεια, επιφέροντας πρακτικά μηδενική πρόοδος στις διαπραγματεύσεις καθώς μέλη της κυβέρνησης παραπληροφορούν και υπνωτίζουν τον κόσμο υποστηρίζοντας επανειλημμένα και ψευδώς ότι μία συμφωνία είναι πολύ κοντά, ενώ το κράτος προκειμένου να πληρώνει τις δόσεις κάνει στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας ταυτόχρονα κάθε ρανίδα ρευστότητας και αναγκάζοντας ταμεία και δημόσιους οργανισμούς να παραδώσουν τα ρευστά τους, με την απίστευτη δικαιολογία που μόνο ένα απολυταρχικό καθεστώς θα μπορούσε να επινοήσει, αυτή των καλύτερων αποδόσεων στην ΤτΕ.
Αφού έχει χαθεί σκόπιμα πολύτιμος χρόνος και η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας έχει αποδυναμωθεί, η ομάδα Τσακαλώτου αναλαμβάνει (φαινομενικά) τις διαπραγματεύσεις, προκειμένου να ξεκολλήσει η διαδικασία. Το κείμενο της συμφωνίας που αποκαλύπτεται προς το (θεωρητικό) τέλος την διαπραγμάτευσης, καθαρά έμπνευσης της κυβέρνησης αφού η κυβέρνηση προτείνει τα μέτρα και η τρόικα εγκρίνει ή όχι, είναι άκρως υφεσιακό με ένα μπαράζ νέων φόρων στην παραγωγική οικονομία (97% φόροι, 3% περικοπές), στις επιχειρήσεις, και προστατευτικό για την συνήθη πελατεία τους.
Αν θεωρήσουμε ότι η σκληρή διαπραγμάτευση θα οδηγούσε σε κάποιο καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα, αυτό ακυρώθηκε πλήρως από την καταστροφή της εξαιρετικά εύθραυστης πραγματικής οικονομίας τους 5 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται πλέον φανερό ότι η απουσία συμφωνίας δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα της διαπραγματευτικής ομάδας και την έλλειψη συναίνεσης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ακολούθησε αυτή την παρελκυστική τακτική προκειμένου να μην επιτευχθεί απολύτως καμία συμφωνία.
Η ύπαρξη οργανωμένου πλάνου εξόδου της χώρας από το Ευρώ, την αποκοπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την εγκαθίδρυση απολυταρχικού καθεστώτος αποτελεί πλέον υπαρκτή πιθανότητα.
Και ενώ μέχρι πρόσφατα θα βάζαμε αυτό το σενάριο στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας, η εσκεμμένη κατάρρευση των διαπραγματεύσεων από την πλευρά της κυβέρνησης το μοιραίο βράδυ της Παρασκευής 26 Ιουνίου και η ανακοίνωση/απειλή του δημοψηφίσματος την χειρότερη στιγμή μετά από 4 μήνες διαπραγμάτευσης αναδεικνύει τον δόλο του εγχειρήματος. Ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει τους προηγούμενους μήνες με την χώρα ακόμα στα πόδια της και όχι στο καναβάτσο.
Το κλείσιμο των τραπεζών και η επιβολή capital-controls, δεν ήταν σε καμία περίπτωση ατύχημα και δεν προκλήθηκε από τους δανειστές. Ήταν απολύτως αναμενόμενη αντίδραση της ΕΚΤ ακόμα και για τον πιο ανίδεο οικονομολόγο, πόσο μάλλον για την κυβέρνηση. Η απώλεια εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα και η κατάργηση των κεφαλαιακών ελέγχων στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν χρόνια να αντιστραφούν. Είναι ψέματα να υπονοούν ότι αν ο κόσμος ενδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα οι τράπεζες θα ανοίξουν και όλα θα είναι όπως πριν.
Η κυβέρνηση προκάλεσε εν γνώση της ανυπολόγιστη και σχεδόν μη αναστρέψιμη ζημιά στην διεθνή υπόληψη και την ασθμαίνουσα οικονομία της χώρας. Όλα αυτά την στιγμή που κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης εγγυόντουσαν ακριβώς το αντίθετο.
Μοιάζει απίθανο αλλά όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι το δημοψήφισμα παρωδία είναι το τελευταίο μέρος του καταστροφικό σχεδίου των ανθρώπων που ο Ελληνικό λαός εμπιστεύθηκε την τύχη της χώρας.
Και αυτό γιατί στο σημείο που έχουμε φτάσει πιθανά να μην έχει πλέον σημασία ούτε το "Ναι" ούτε το "Όχι". Εξηγούμαι:
- Αν επικρατήσει το "Ναι" και ξαναγίνουν εκλογές ή δημιουργηθεί κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή, έχουν διαμορφώσει-με δική τους ευθύνη-μία τόσο κακή και σχεδόν ανεφάρμοστη συμφωνία/μνημόνιο 3 ενώ με την παρελκυστική στρατηγική τους έφεραν την οικονομία σε τέτοια χάλια που όποιος και να αναλάβει την διακυβέρνηση, πριν να βγει ο χρόνος θα είμαστε πάλι σε αδιέξοδο, οπότε υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν θριαμβευτές. Κλασική περίπτωση στρατηγικής καμένης γης.
- Υπάρχει ακόμα και η υπο-περίπτωση να μην παραδώσουν την εξουσία προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Άλλωστε η εξουσία είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει.
- Αν επικρατήσει το "Όχι" ουσιαστικά τους δίνουμε λευκή επιταγή να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Κανένας κυβερνητικός δεν δεσμεύεται τι περιλαμβάνει το όχι πέρα από αοριστίες για συνέχιση της καταστροφικής διαπραγμάτευσης. Και επειδή όπως έχει αποδειχτεί πολλαπλά οι Ευρωπαίοι προετοιμάζονται επιμελώς για το Grexit εδώ και 5 χρόνια και δεν πρόκειται να υποκύψουν σε εκβιασμούς, το αμέσως επόμενο βήμα της "Πρώτης Φοράς Αριστερά" θα είναι η κατάρρευση μίας η περισσότερων συστηματικών τραπεζών ήδη από την ερχόμενη εβδομάδα, το κούρεμα καταθέσεων και στο βάθος αλλαγή νομίσματος, έξοδος από την Ευρωζώνη και πιθανά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
- Τους θεωρώ απόλυτα ικανούς και για άλλα πιθανά σενάρια όπως το να ακυρώσουν το δημοψήφισμα την τελευταία στιγμή με οποιοδήποτε πρόφαση με σκοπό να συνεχίσουν την αδιέξοδη διαπραγμάτευση και τις καθυστερήσεις μέχρι το επόμενο "ατύχημα" κατάρρευσης συστημικής τράπεζας, όπου τα πράγματα θα έχουν την ίδια πολύ άσχημη κατάληξη.
Από όπου και να το πιάσεις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας εσωτερικά και εξωτερικά και είναι καταστροφική για την χώρα. Έχουν πει ξεκάθαρα ψέματα στον Ελληνικό λαό και έχουν αυτοαναιρεθεί πολλάκις. Την στιγμή που όλη η υφήλιος εργάζεται στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης και όλα τα πρώην ανατολικά κράτη έχουν κάνει στροφή προς τον ρεαλισμό και τον καπιταλισμό, σκοπός της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η εκ' των πραγμάτων απομόνωση της Ελλάδας και η εγκαθίδρυση μίας σοσιαλιστικής ουτοπίας, του τελευταίου Σοβιετικού Μπανανιστάν όπου θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Όπως είναι γνωστό όμως ο Σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά των άλλων.
Η πραγματοποίηση ουσιαστικών αλλαγών που θα κάνουν την Ελλάδα μία κανονική Ευρωπαϊκή χώρα δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, αυτούς και όλους τους άλλους κρατιστές που καταστρέψανε την χώρα μετά την μεταπολίτευση. Εν έτει 2015 ακόμα συζητάμε για τα αυτονόητα:
- Να παίρνουμε όλοι σύνταξη στην ίδια ηλικία
- Οι συντάξεις να είναι ανάλογες των εισφορών
- Οι φόροι να είναι χαμηλοί, σταθεροί και να εισπράττονται
- Οι δημόσιοι υπάλληλοι να αξιολογούνται
- Το κράτος να ενθαρρύνει την παραγωγή πλούτου
- κτλ.
Το "Ναι" στο δημοψήφισμα δείχνει για την ώρα η μόνη επιλογή που δίνει κάποια ελπίδα για έξοδο από το αδιέξοδο. Από μόνο του δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για να γλυτώσει η χώρα τον κίνδυνο, αλλά δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να γίνει αυτήν την στιγμή, εκτός από την αυτόβουλη παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να προκηρυχτούν εκλογές. Όπως είπε κάποιος έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ πολύ επώδυνων λύσεων, να κόψουμε το ένα μας χέρι ή το κεφάλι μας.
Είναι σημαντικό οι δημοκρατικές δυνάμεις τις χώρας να συνεργαστούν και να καταλήξουμε σύντομα σε μία συμφωνία στο λίγο χρόνο που απομένει προτού προκληθεί ανεπανόρθωτη και ολικά μη αντιστρέψιμη ζημία. Είναι κρίμα να χαθούν χρόνια στερήσεων και προσπαθειών και να φύγει η Ελλάδα από τον φυσικό της Ευρωπαϊκό χώρο, μόνη χωρίς κανέναν σύμμαχο πέρα παλαβών αποτυχημένων απολυταρχικών καθεστώτων (Βενεζουέλα) των οποίων οι δηλώσεις δεν κοστίζουν τίποτα.
Αμέσως μετά πρέπει να επικεντρωθούμε:
- Στην συναινετική διευθέτηση του χρέος
- Στην άμεση επανεκκίνηση της οικονομίας
- Στην αντιμετώπιση του προβλήματος του ασφαλιστικού.
Ο καθένας οφείλει να ψάξει, να βρει και να απαντήσει στον εαυτό του ειλικρινά τι σημαίνει το Όχι, ποια θα είναι η επόμενη μέρα και ποιες οι συνέπειές για τον ίδιο και την οικογένειά του. Το να αυτοκτονήσουμε ομαδικώς (Π*υτάνα Όλα) επειδή δεν βλέπουμε εναλλακτική δεν είναι λύση. Την λύση εμείς οι ίδιοι θα την δημιουργήσουμε, αλλά πρέπει όλοι να αλλάξουμε.
Πρέπει να σταματήσει ο διχασμός και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Εύχομαι το καλύτερο.
Δ.Α.
7 comments:
Εξαιρετικο πονημα Δημητρη, να'σαι καλα!
Συγχαρητήρια για το άρθρο.
Βασίλης Κανελλόπουλος
vkanello@otenet.gr
Διάβασα το κείμενο σας και αφού κάνατε όλη αυτήν την ανάλυση, θα ήθελα μερικές γρήγορες απαντήσεις στα ακόλουθα:
1. γιατί θεωρείτε ότι η Ευρώπη θα προχωρήσει σε συναινετική διευθέτηση χρέους, τη στιγμή που έχει δηλώσει επανηλλημένα ότι δεν το συζητά και ουσιαστικά με τις τελευταίες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αν το έβαζε θα έκλεινε η συμφωνία.
2. τα μέτρα της προτεινόμενης συμφωνίας είναι κατεξοχήν υφεσιακά, ιδιαίτερα νομίζω από τη πλευρά των επιχειρήσεων (αύξηση φορολογίας νομικών προσώπων από 26 σε 28%, προκαταβολή φόρου 100%, αύξηση ΦΠΑ σε περισσότερα είδη, κατάργηση του χαμηλότερου ΦΠΑ στα νησιά, ουσιαστικά αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση του επιτοκίου ρύθμισης οφειλών, κτλ). Αυτό θα πρέπει να συνδυαστεί και με τις προτεινόμενες μειώσεις σε μισθούς/συντάξεις. Το πρώτο για επιχειρήσεις είναι μονάχα βολικό αν είναι αυστηρά εξαγωγικές γιατί για εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον ελλαδικό χώρο, μείωση της αγοραστικής αξίας σημαίνει ταυτόχρονα μείωση της κατανάλωσης. Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς θα ξεκινήσει η άμεση επανεκκίνηση της οικονομίας σε αυτά; Εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας (μηχανικός Η/Υ) και τα μέτρα αυτά έχουν άμεσα εξαιρετικά μεγάλο αντίκτυπο (προκαταβολή φόρου στο 100% και αναδρομική αύξηση των εισφορών στο ΤΣΜΕΔΕ από το 2011 σημαίνει πρακτικά τεράστια μείωση εισοδήματος (συζητάμε για αύξηση 500 περίπου ευρώ ανά εξάμηνο επί 9 εξάμηνα και φυσικά συνεχόμενη αύξηση από εδώ και στο εξής) και φυσικά αδυναμία οποιασδήποτε επέκτασης/επένδυσης γιατί δε μπορώ να πάρω το ρίσκο με τόσα χρήματα να ξοδέψω κάτι για να προχωρήσω, αλλά πρέπει αναγκαστικά να αποταμιεύσω. Επίσης είμαι από αγροτική και τουριστική περιοχή (Κρήτη) και τα προτεινόμενα μέτρα ουσιαστικά χτυπάνε και τους δύο κλάδους. Η παραγωγή πορτοκαλιών που είναι εδώ μεγάλη ουσιαστικά από πριν δε μπορούσε να λειτουργήσει, ενώ αύξηση ΦΠΑ στην εστίαση και σε μεγάλο αριθμό τροφίμων δημιουργεί πρόβλημα τόσο στο τουριστικό προϊόν όσο και σε όλες τις αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις στο τομέα των τροφίμων (εδώ έχουμε αρκετές που βασίζονται στο λάδι (απευθείας ή τα παράγωγα του π.χ. έλαια, σαπούνια κτλ), στα παξιμάδια, χυμούς, θερμοκήπια κτλ).
3. αν τα μέτρα είναι υφεσιακά, κατά πάσα πιθανότητα οι στόχοι δε θα πιαστούν (ή τουλάχιστον τα σενάρια Α και Β όπως αναφέρονται στη πρόταση). Το καθεστώς μηνιαίας επιτήρησης και συνεχούς αναπροσαρμογής δηλώνει ότι σχεδόν ανά μήνα θα αναμένουμε νέα μέτρα. Στη καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα έχουμε νέα μέτρα, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: δε θα το γνωρίζουμε εξαρχής αλλά συνεχώς θα είμαστε εν αναμονή νέων μέτρων. Άρα εγώ πώς μπορώ να επενδύσω σε αυτό το κλίμα; Και αν εγώ είμαι ένας μικροεπιχειρηματίας και έχω θέμα, πώς μπορώ να πείσω έναν επενδυτή να το κάνει;
4. με την ανεργία να είναι σε τόσο υψηλά επίπεδα, πώς μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό, με δεδομένο ότι από τις προτάσεις της Τρόικας αφαιρούνται σημαντικοί πόροι (π.χ. κατάργηση φόρων υπέρ τρίτων); Η λογική αυτή μου φαίνεται καλή στη περίπτωση που η ανεργία ήταν σε εντελώς άλλα επίπεδα, οπότε έχει το θετικό αντίκτυπο ότι μειώνει το κόστος κάποιων συναλλαγών και λειτουργιών, αλλά δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να αντιμετωπίσουμε το ασφαλιστικό με αυτό το μέγεθος ανεργίας. Για να γίνει η ρήτρα μηδενικού ελλείματος που επιτάσσει η πρόταση και χρηματοδότηση μόνο από ιδίους πόρους των ασφαλιστικών ταμείων, βλέπω μόνο δύο σενάρια: το ένα είναι να αυξηθούν οι εισφορές και να περισταλλούν οι δαπάνες και το άλλο να αυξηθεί ο αριθμός των ασφαλισμένων. Στο δικό μου ταμείο το ΤΣΜΕΔΕ, ο αριθμός των ασφαλισμένων είναι σε κάθετη πτώση λόγω αδυναμίας καταβολής των εισφορών. Αν δεν υπάρξει κάποιο μεγαλειώδες πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας, τότε εδώ έχουμε ένα σπιράλ θανάτου. Πώς το βλέπετε εσείς; Επίσης οι δαπάνες του ΤΣΜΕΔΕ στο κλάδο υγείας έχουν περισταλλεί δραστικά με αποτέλεσμα ένα μεγάλο βάρος της πρωτοβάθμιας περίθαλψης να πέφτει επάνω μου χωρίς δυνατότητα έστω και μερικής κάλυψης από το ταμείο (πρόσφατο παράδειγμα προσωπικό είναι οι οδοντίατροι που δεν καλύπτει τίποτα το ταμείο και άρα πρέπει να τα καταβάλω εγώ αποκλειστικά όλα, άρα και πάλι πάμε στο αποταμίευση / επένδυση που ανέφερα παραπάνω).
5. αν θεωρήσουμε ότι πρέπει να γίνει μια επανεκκίνηση της οικονομίας για να γίνει ανταγωνιστική, αυτό θα χρειαστεί τόσο μέτρα αντιμετώπισης παθογενειών (π.χ. γραφειοκρατία) όσο και επενδύσεις. Και τα δύο χρειάζονται κάποιο χρόνο για να γίνουν, οπότε στο βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο διάστημα, θα πρέπει σε ένα βαθμό να στηριχτούμε σε πυλώνες που ήδη υπάρχουν. Εγώ βλέπω τρεις: τουρισμός, ναυτιλία και αγροτική παραγωγή. Με τα μέτρα αυτά θεωρείτε ότι κάποιος από αυτούς τους τρεις μπορεί να αναπτυχθεί βραχυπρόθεσμα; Δηλαδή, αν το τουριστικό προϊόν γίνει ακριβότερο ακόμα λόγω φόρων, τότε μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς θα υπάρξει ανταγωνισμός με χώρες που προσφέρουν αντίστοιχα πράγματα (π.χ. μεσογειακές) και κάποιες από αυτές έχουν και το πλεονέκτημα του φτηνότερου νομίσματος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα αγροτικά. Δλδ αν πάτε σε ένα σούπερ μάρκετ, ουσιαστικά θα δείτε ότι τα περισσότερα προϊόντα που υπάρχουν και είναι ανταγωνιστικά των ελληνικών είναι από χώρες με ασθενέστερα νομίσματα (Μαρόκο, Κίνα, Τουρκία, Αίγυπτος, Αργεντινή) ή από χώρες με ισχυρότερα νομίσματα αλλά προστατευμένες λόγω των σχετικών συμφωνιών (π.χ. γαλακτοκομικά). Ένα δεύτερο επίπεδο που χρίζει σκέψης είναι αυτό της αυτάρκειας σε βασικά αγαθά, όπως είναι τα τρόφιμα και για αυτό είναι σημαντικό το θέμα της αγροτικής παραγωγής. Έχει ήδη διαπιστωθεί ότι υπάρχει πρόβλημα, αν λοιπόν φέρουμε σε ακόμα δυσκολότερη θέση την αγροτική παραγωγή αυξάνοντας το κόστος της, τότε πώς μπορούμε να μιλήσουμε για ανάπτυξη της ώστε να έχουμε μετά αυτάρκεια στα βασικά αγαθά; Σε συνδυασμό με τη μείωση της αγοραστικής αξίας (από τη μείωση των συντάξεων, μισθών, αύξηση ΦΠΑ κτλ) η ανάγκη για φτηνότερο προϊόν, πιστεύω ότι θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση των εισαγωγών τροφίμων, εκτός αν σκέφτομαι κάτι λάθος και μπορείτε να μου το υποδείξετε. Είναι νομίζω όμως το ακριβώς αντίστοιχο του γιατί έχει γεμίσει εδώ ο κόσμος με κινέζικα μαγαζιά. Υπάρχει μεγάλη ζήτηση για όσο το δυνατό φτηνότερα πράγματα και δεν υπάρχει δυνατότητα αγοράς πιο ακριβών αγαθών.
Θα εκτιμούσα μια απάντηση σας στα παραπάνω.
Με εκτίμηση,
Ανδρέας
1) Η Ευρώπη κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να το κάνει γιατί το χρέος είναι πολύ ψηλό και ό,τι σχέδιο έχει γίνει μέχρι τώρα αφήνει ελάχιστα περιθώρια αποκλίσεων από τους στόχους. Αλλά για να το κάνει αυτό πρέπει να έχουν απέναντί τους μία σοβαρή κυβέρνηση και μία Ελλάδα που έχει σταματήσει να παράγει ελλείμματα.
2) Πρέπει να περιοριστεί το κόστος του Δημοσίου και να σταματήσουν να επιβαρύνονται οι επιχειρήσεις που είναι και οι μόνες που μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο και να προσλάβουν κόσμο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι συντάξεις αναγκαστικά θα μειωθούν, όχι γιατί το λέω εγώ αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Η φούσκα του ασφαλιστικού είναι αντίστοιχη της φούσκας χρέους. Αυτό όμως πρέπει να γίνει δίκαια με βάση τί εισφορές έχει δώσει ο καθένας. Επίσης το αστείο με τις πρόωρες, άγαμε θυγατέρες, κτλ. πρέπει να τελειώνει. Οι συνταξιούχοι κάτω των 60 κοστίζουν περίπου 3δις το χρόνο. Για 2.6δις ΕΝΦΙΑ έπεσε η κυβέρνηση Σαμαρά...
3) Απλά δεν θα μπορείς να επενδύσεις αν δεν σταθεροποιήσουμε την οικονομία και την κάνουμε business-friendly. Αυτό θα ισχύσει είτε έχουμε μνημόνιο είτε όχι.
4) Το ξαναλέω, είτε με μνημόνιο είτε χωρίς το ασφαλιστικό έχει μεγάλο πρόβλημα και οι συντάξεις θα μειωθούν. Τα σημερινά νούμερα θα λειτουργούσαν αν δούλευαν 4+ για να πληρώνεται ένας. Αν δουλεύει 1.5 για να ταΐζει τον εαυτό του, έναν συνταξιούχο και έναν άνεργο, πλέον μιλάμε για καθεστώς δουλείας, ειδικά αν ο μισθωτός παίρνει λιγότερα από τον συνταξιούχο.
5) Σε καθεστώς σκληρού νομίσματος αναγκαστικά πρέπει να γίνεις πολύ ανταγωνιστικός ή πολύ ποιοτικός ή και τα δύο. Οι 3 κλάδοι που αναφέρεις παίζουν. Αλλά πρέπει να δουλέψεις σε όλο το φάσμα, δηλαδή δεν φτάνει πχ. να παράγεις ένα καλό λάδι, πρέπει να το τυποποιήσεις και να το πουλάς ως προϊόν πολυτέλειες όπως αγοράζουν τα λάδια μας οι Ιταλοί και τα πουλάνε για δικά τους χ3 φορές ακριβότερα. Στην πληροφορική που έχω και περισσότερη σχέση είχα προτείνει να την αντιμετωπίσουν σαν την Ναυτιλία. Γιατί πχ να μην εφαρμόσεις μία εξαιρετικά χαμηλή φορολογία σε εξαγωγικές επιχειρήσεις τεχνολογίας όπως έκαναν οι Ιρλανδοί το '90? Τι είναι καλύτερο, να εισπράττεις πολύ από το τίποτα, ή λίγο από το πολύ;
Συγνώμη για το σύντομο των απαντήσεων αλλά ο χρόνος με πιέζει.
Χαιρετώ
Δ.Α.
Εκτιμώ ότι όλα τα αναγραφόμενα είναι λίγο-πού γνωστά. Αυτή την ώρα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή το ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ είναι το "Δια ταύτα" και το δια ταύτα κατά την άποψή μου είναι το ακόλουθο.
Θα πρέπει να εμπεδώσουμε ότι η διαφορά μεταξύ ΝΑΙ και ΟΧΙ είναι η ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Οι "Θεσμοί-Τρώεικα" προτείνουν ανάλγητα ΥΦΕΣΙΑΚΑ μέτρα και η κυβέρνηση προτείνει περιστολές δαπανών, πολλή κοντά στις προτάσεις των Θεσμών, αλλά και μέτρα ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, μέσα στα οποία είναι και η αναδιάρθρωση του χρέους, το οποίον, επιτέλους, ξεκαθάρισε περίτρανα ότι είναι μη βιώσιμο και απαιτείται, τουλάχιστον 30% «κούρεμα».
Όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη θεμελιώδη διαφορά τότε αυτοί είτε το κάνουν αυτό από βίτσιο, είτε είναι ΕΘΕΛΌΔΟΥΛΟΙ, είτε είναι κομματικά φανατισμένοι και ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ.
Και αυτοί που ξέρουν πέντε γράμματα επιβάλλεται να γνωρίζουν ότι για να βγούμε από τη βαθιά μαύρη τρύπα της λιτότητας και της μιζέριας που μας έχουν ρίξει, αυτοί οι ίδιοι που σήμερα θέλουν να μας σώσουν (;), χωρίς ΑΝΑΠΤΥΞΗ δεν γίνεται.
Ένα New Deal ή ένα Σχέδιο Marshall είναι η δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή. Όλα τα άλλα είναι παραπλανητικά και εκ του πονηρού.
Πως είναι εφικτό αυτό το -25% που έχει συντελεστεί στο ΑΕΠ μας να σταματήσει να μειώνεται και θα γυρίσει προς τα πάνω;
Μόνο με ΑΝΑΠΤΥΞΗ θα σταματήσουμε τον κατήφορο θα ισιώσουμε και θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε και η αναγκαία και ικανή ανάπτυξη δεν προβλέπεται στις προτάσεις των Θεσμών που καλούμαστε να ψηφίσουμε αύριο.
@Dimitris Andreadis
1. Νομιζω ότι δεν έχει να κάνει με τη σοβαρή κυβέρνηση αλλά είτε με πειθήνια κυβέρνηση είτε επειδή αναγκάζονται. Γιατί πραγματικά, μετά το ναι έρχεται μια κυβέρνηση πού ποιοι θα είναι μέσα; Ο Γεργιάδης, ο Βορίδης, ο Βενιζέλος, ο Θεοδωράκης? Ποιοι? Αυτοί είναι οι σοβαροί; Απλά αυτοί ότι και να γίνει θα υπογράψουν ότι τους δοθεί ή ότι τους προταθεί.
2-3-4. Δεν απαντάς καθόλου όμως στην ουσία του ερωτήματος. Η οποία είναι πολύ απλή: με όλα αυτά τα υφεσιακά μέτρα πώς μιλάμε για ανάπτυξη και κλίμα επενδύσεων; Ποια είναι μεγαλύτερη επιβάρυσνη για μια εταιρεία η αύξηση της φορολογίας της και η προκαταβολή φόρου στο 100% ή οι εισφορές υπέρ τρίτων; Και το σπουδαιότερο, όσο και να αυξήσουμε τις εισφορές, οσο και να μειώσουμε τις συντάξεις, χωρίς μέτρα αναπτυξιακά και όχι υφεσιακά με στόχο να μειωθεί η ανεργία, πώς θα λειτουργήσει το ασφαλιστικό;; Μόνος σου το γράφεις στο (4). Για τις πρόωρες συντάξεις δε διαφωνώ καθόλου, αλλά αν δε κάνω λάθος ακόμα και η κυβέρνηση το υποστήριξε αυτό. Ενώ για να είμαστε και ειλικρινείς και να τα γράφουμε όλα, η βίαιη αλλαγή του μισθολογικού καθεστώτος, οι απολύσεις, η αναγκαστική συνταξιδότηση που επιβλήθηκε εδώ είδικά στα πρώτα δύο χρόνια των μνημονίων είναι από τις κύριες αιτίες που πάρα πολύς κόσμος βγήκε πρόωρα σε συνταξιοδότηση.
5. Ναι δε διαφωνώ σε αυτό που γράφεις, αλλά από την άλλη, η Ναυτιλία δυστυχώς έχει εξαιρετικά προνόμια που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν σε άλλους κλάδους και μάλιστα υπό καθεστώς μνημονίων δε μας αφήσουν να τα εφαρμόσουμε. Αν δεις από τα πρώτα πράγματα στα οποία επιτέθηκαν μέσω των μνημονίων στην Ιρλανδία που αναφέρεις ήταν ακριβώς αυτό: η αύξηση του ειδικού καθεστώτος φορολογίας σε αυτές τις επιχειρήσεις.
Post a Comment