Η τεχνολογική αίσθηση του ανάλαφρου.

Τελικά οι θερμοσίφωνες είναι από τις πλέον σατανικές συσκευές. Σχεδιάζουν την επίθεση τους υπομονετικά για μήνες, ξεκινούν διαρρέοντας μερικές σταγόνες, μετά λίγο περισσότερες. Όταν αντιληφθείς τι συμβαίνει, είναι ήδη πολύ αργά.

Κάπως έτσι την πατήσαμε μία ωραία Κυριακή απόγευμα όπου ανακάλυψα ότι το πατάρι μου είχε μουχλιάσει. Το νερό στο δάπεδο ήταν λίγο, αλλά οι μεγάλες κούτες με τα παλιά περιοδικά και τα βιβλία είχαν μουσκέψει σαν σφουγγάρια, είχαν γίνει ασήκωτες. Και βρωμούσαν.

Η συλλογή με τα όλα τα τεύχη του Pixel καταστράφηκε μαζί με πολλά άλλα περιοδικά και βιβλιά πληροφορικής, 10, 15, 20 χρονών. Πράγματα που είχα κρατήσει περισσότερο σαν ενθύμια. Τα πέταξα όλα στον κάδο των σκουπιδών, ούτε για ανακύκλωση δεν νομίζω ότι κάνουν πιά. Για κάποιο λόγο όμως δεν στενοχωρήθηκα. Ένιωσα να μου φεύγει ένα βάρος.

Είναι η σκέψη ότι στην σύντομη πορεία μας σε αυτό τον κόσμο τα πράγματα τελικά έχουν πολύ λίγη σημασία. Ό,τι αξίζει είναι αυτά που ξέρεις, αυτά που αγαπάς και αυτά που δημιουργείς. Και ευτυχώς για εμας του συναφιού μας, αυτά που φτιάχνουμε είναι άϋλα κατασκευάσματα του μυαλού. Κώδικας, συγγράμματα, άρθρα, σκέψεις. Αν κάτι από αυτά αξίζει, κάποιος άλλος θα το φυλάξει, κάπου άλλου. Και για αυτά τα λίγα τα προσωπικά, ένας οικιακός δικτυακός δίσκος σε λίγο θα τα χωράει όλα.

Αρκεί να θυμόμαστε να παίρνουμε και κανένα backup...